اول ماه مه فرا می‌رسد؛ روزی که کارگرانِ سراسر عالم بیداری‌شان به یک زندگانیِ آگاهانه طبقاتی، اتحادشان در پیکار دربرابر هرگونه جبر و ستمگریِ انسان بر انسان، مبارزه برای رهایی میلیون‌ها انسان زحمت‌کش از [شر] گرسنگی، تهی‌دستی و حقارت را جشن می‌گیرند. در این کارزار عظیم دو جهان رو در روی یکدیگر قرار می‌گیرند: جهان سرمایه و جهان کار، جهان بهره‌کشی و بندگی و جهان برادری و آزادگی. در یک‌طرف تعداد قلیلی متمولِ خون‌آشام قرار گرفته‌اند. آنان کارخانه‌ها و مراکز تولیدی، افزارها و ماشین‌آلات را تصاحب کرده‌اند، و میلیون‌ها جریب زمین و انبوهی از ثروت را به دارایی شخصی‌شان تبدیل کرده‌اند. آنان دولت را به نوکران و سگان پاسبانِ باوفای ثروت انباشته‌شان مبدل کرده‌اند. در سویی دیگر میلیون‌ها انسانِ محروم قرار گرفته‌اند. آنان وادار گشته‌اند به‌منظور اجازهٔ کار کردن به اغنیا التماس کنند. به‌واسطهٔ کار آن‌هاست که کلیهٔ ثروت‌ها خلق می‌شود؛ با این وجود در طول تمامی زندگانی‌شان باید برای تکهٔ نانی تقلا کنند، همچون صدقه گرفتن [و گدایی کردن] برای کار استغاثه نمایند، تندرستی و قوای‌شان را به‌وسیلهٔ زحمتِ جان‌فرسا تباه سازند، و در درون زاغه‌ها در روستا‌ها و یا در دخمه‌ها و پستوهای شهرهای بزرگ از گرسنگی جان از کف بدهند. لیکن هم‌اکنون این زحمت‌کشانِ محروم به اغنیاء و استثمارگران اعلام جنگ کرده‌اند. کارگران در سراسر سرزمین‌ها برای رهایی کار از بردگی مزدی، و برای رها گشتن از [شر] بی‌نوایی و تنگ‌دستی مبارزه می‌کنند. آنان به‌منظور دست‌یابی به یک نظام اجتماعی مبارزه می‌کنند که در درون آن ثروت ایجاد شده از طریق کار اشتراکی، نه به‌منفعت تعداد انگشت‌شماری از اغنیاء، بلکه به‌سود تمامی آن‌کسانی خواهد بود که کار می‌کنند. آن‌ها می‌خواهند زمین و کارخانه‌ها، مراکز تولیدی و ماشین‌آلات را به مالکیت اشتراکی تمامی زحمت‌کشان درآورند. آنان می‌خواهند به فاصلهٔ مابین غنی و فقیر پایان بدهند، می‌خواهند ثمرات کار به خود کارگران تعلق بگیرد، و تمامی دست‌‌آوردهای هوش بشری، و تمامی پیشرفت‌های شیوه‌های کار به بهبود سرنوشت انسانی که کار می‌کند اختصاص بدهند، نه این‌که این امکانات را به‌مثابه حربهٔ ستمگری برعلیه او به‌کار ببرند. مبارزه عظیم کار علیه سرمایه به‌بهای جان‌فشانی‌های سترگ کارگرانِ تمامی کشورها انجام پذیرفته است. آنان بابتِ حق برخورداری از یک زندگی بهتر و آزادی حقیقی جوی‌هایی از خون روان ساخته‌اند. آن کسانی‌که برای آرمان کارگران می‌ستیزند، به‌وسیلهٔ دولت‌ها [و سلاطین] مورد اذیت و آزارِ بی‌حدوحصر قرار می‌گیرند. لیکن علی‌رغم تمامی تصدیع‌ها و ستمگری‌ها، اتحاد و انسجام کارگران جهان درحال رشد است و استحکام پیدا می‌کند. کارگران در احزاب سوسیالیستی به‌طورفزاینده‌ای متحد می‌شوند، و هواخواهان این احزاب به‌میلیون‌ها نفر افزایش می‌یابند و به‌طور پیوسته و گام به گام، به‌سوی چیرگیِ کامل بر طبقهٔ استثمارگران سرمایه‌دار پیشروی می‌کنند.
#ولادیمیر_لنین
پ.ن: کارگران تو دهن عمال سرمایه داری خواهند زد سگ های پاسبان سرمایه داری حقیرتر از آن هستند که به دهان کارگر بزنند
اعتراض کارگران به دولت حسن روحانی در حضور وی را در زیر بشنوید
